SUPERmarkt

Ik kom al sinds mijn studietijd graag bij de grootste supermarkt van ons land. Groot aanbod, goede kwaliteit, wellicht iets aan de dure kant. Maar de liefde is aan het bekoelen. In mijn werk als duurzaamheidsanalist heb ik een stevige allergie ontwikkeld voor bedrijven die losgezongen zijn van hun klanten en de samenleving.

Het laatste half jaar heeft deze supermarkt zijn uiterste best gedaan om mijn vertrouwen te schaden. Het bedrijf kwam bijvoorbeeld met een App, waarin ik voortaan mijn persoonlijke aanbiedingen kan vinden. Maar ik moet wel van tevoren aangeven van welke aanbiedingen ik gebruik wil maken. Huh? Voor wie is dit handig? Toch in de eerste plaats voor de supermarkt zelf, die me zo ‘beter wil leren kennen’ en me nog mooiere aanbiedingen wil doen. Die aanbiedingen kreeg ik al via e-mails, dankzij de klantenkaart, maar met die App kan het bedrijf zijn klanten nog beter sturen. In ruil daarvoor moet de klant wel een extra handeling inbouwen in het opstellen van het boodschappenlijstje.

Bij het lezen van een interview met een topvrouw van de grootgrutter, eind vorig jaar in een landelijke krant, viel ik van de ene verbazing in de andere. Zij ziet een contactloze supermarkt voor zich, waarin je doen en laten in een big brother-achtige setting door camera’s wordt gevolgd en het eindbedrag van de aankopen automatisch van je bankrekening wordt afgeschreven. Als tussenstap worden nu de gewone kassa’s uitgefaseerd en mogen klanten hun boodschappen zelf scannen. Die doe-het-lekker-zelf-service is handig als je maar een paar boodschappen hebt. Maar ik doe een keer per week boodschappen en word bij het scannen en afrekenen van die volle kar graag even geholpen door een kassière.

Dan de opmerking dat de supermarkt kan waarschuwen als iemand met een glutenallergie iets wil kopen waar gluten inzitten. Ik zie mezelf al lopen in de winkel, met een constant alarmsignaal om me heen. Tarwe is de belangrijkste bron van gluten en dat zit – als goedkoop bulkproduct - in het overgrote deel van de bewerkte voedingsmiddelen. Zelfs in de kant-en-klare risotto, waarvoor een echte Italiaan zich de ogen uit de kop zou schamen. Het wordt dan wel goedkoop boodschappen doen, want je komt gegarandeerd met een bijna lege kar de winkel uit.

Verrassend genoeg verklaart de topvrouw dat alle stappen worden genomen om dichterbij de klant te staan. Ik heb juist het gevoel dat de supermarkt de afstand met mij probeert te vergroten. Dat werd nog eens bevestigd door het nieuws van enkele weken geleden dat de beloning van de superman van deze supermarkt het afgelopen jaar weer sterk is gestegen (hij verdiende 122 keer meer dan de gemiddelde werknemer).

Tja, klanten zijn net makke schapen. We laten het allemaal gebeuren. Maar ik vind het tijd om op zoek te gaan naar winkels waar ik nog een mens van vlees en bloed ben en geen verdienmodel.


Twitter Facebook LinkedIn Volgen



Schaamte

Afgeschreven

Verslaving

Klimaatfictie

Ontspullen