Wachtkamer
Merel bleek nog niet te kunnen vliegen, toen ik het manuscript van Merel zegt nee in januari 2017 naar een uitgever stuurde. Daar zat ze anderhalf jaar in de wachtkamer, hoewel de uitgever op de website beloofde binnen drie maanden na ontvangst te reageren. Via telefoon en e-mail kwam ik niet verder dan de behulpzame assistente, die steeds weer beloofde om de redacteur om een update te vragen. Het enige wat er gebeurde bij de uitgever was dat de tekst op de website na een jaar werd aangepast: er werden geen manuscripten meer aangenomen.
Intussen kon ik het schrijven niet laten. Ik ging op een veel lager pitje door en noteerde ideeën voor een volgend boek, werkte aan een verhaallijn en schreef af en toe een paar bladzijden. En genoot opnieuw van dit proces. Totdat er in mei 2018 een idee voor een nieuw verhaal in me opborrelde.
Het milieu, en later duurzaamheid, speelde altijd al een belangrijke rol in mijn leven. In mijn werk als duurzaamheidsanalist las ik daar veel over. Het viel me op dat vooral de berichten over klimaatverandering steeds urgenter van toon werden en dat de zorgen over de gevolgen daarvan steeds breder werden gedeeld.
Ik merk zelf ook dat er wat verandert. Ik heb al 30 jaar een regenton, die ik eens in het jaar - als hij toch leeg is - schoonmaak. Dat moment viel eerst altijd in de zomer, maar de laatste tien jaar sta ik hem steevast al in het voorjaar schoon te spuiten. De zomer van 2018 was een van de droogste die we in Nederland ooit gekend hebben en de tekorten die toen ontstonden zijn nog steeds niet helemaal aangevuld. Hittegolven worden heter en langer. En onlangs las ik dat West Europa sneller opwarmt dan de modellen voorspellen. Toch leidt die krimpende tijdlijn niet tot grote veranderingen in ons gedrag.
Af en toe kom ik een verhaal tegen over ons toekomstige leven onder invloed van klimaatverandering. Maar die dystopische verhalen spelen altijd in een verre toekomst. Het is niet waarschijnlijk dat ik zal leven in de maatschappij die zij beschrijven, want ik ben nu 66. Op grond van de gemiddelde levensverwachting heb ik nog zo’n 20 jaar voor de boeg. Wat ga ik er dan nog wel van meemaken?
Die vraag inspireerde me tot het schrijven van een nieuw verhaal. Amber verscheen ten tonele en zij vergelijkt, in mijn boek Er was eens... Amber kijkt terug, haar toekomstige wereld met die van Merel. Ik heb het leven van Amber vormgegeven met behulp van informatie uit boeken, artikelen en andere bronnen, maar natuurlijk ook met de nodige fantasie. Mijn boek is tenslotte fictie.
Heb ik de gevolgen van klimaatverandering, zoals die in 2044 voelbaar zouden zijn, overdreven? Ik weet het niet. De deskundigen zijn het met elkaar eens welke veranderingen we in Nederland kunnen verwachten. Maar de meningen verschillen over de tijdlijn waarbinnen die gevolgen voelbaar worden.
In augustus 2018 besloot ik Merel terug te halen uit de wachtkamer van de uitgever. De tijd die ze daar heeft doorgebracht bleek een functie te hebben. Het verhaal was nog niet af.