Aandacht

‘Ja, dat kan, in het café’, antwoordt de medewerker van de boekwinkel op mijn vraag of ik wat flyers van mijn boek mag neerleggen. ‘Maar dat is wel dicht vanwege corona’, voegt hij er aan toe. ‘Verwacht er niet teveel van.’

Voordat ik mijn vraag stelde maakte ik een rondje door de zaak. De coronaroute leidde me door de hele winkel en pas aan het einde trof ik bij de kassa een medewerker. Dat gaf mij de tijd om mijn moed bij elkaar te rapen, maar ook om te wachten tot de mist van mijn beslagen bril (mondkapje!) was opgetrokken.

Ik kom graag in boekwinkels en loop regelmatig naar buiten met een impulsaankoop. Er zijn zoveel mooie boeken, en toch is wat er in de winkel ligt nog maar een vijfde van wat er wordt uitgegeven. Dus hoe groot is de kans dat ik mijn boek daar tussen zal aantreffen?

Bij Boekscout ben ik, als auteur, de ambassadeur van mijn eigen boek. Dat betekent dat ik ook zelf aan promotie moet doen. Daarvoor moet ik om aandacht vragen, en dat valt niet mee in een wereld waarin al zoveel om aandacht schreeuwt.

Ik heb de afgelopen zomer niet zo over de promotie nagedacht. Mijn horizon strekte zich niet veel verder uit dan het euforische moment waarop ik mijn eigen boek in handen had. Dat boek, waaraan ik jaren heb gewerkt en waarvan ik graag wil dat iedereen het leest.

Natuurlijk, ik heb familieleden, vrienden, kennissen en (oud-)collega’s benaderd. Mensen die me al kennen en welwillend staan tegenover mijn vraag. Die toestemming gaven om op de verzendlijst van de promotiemail te worden gezet en als eerste op de hoogte werden gesteld van het verschijnen van mijn boek.

Deze warme contacten lieten me ook weten dat ze het boek besteld, ontvangen en gelezen hebben. De eerste reacties zijn bemoedigend. Maar hoe blij ik hier ook mee ben, ik wil graag dat mijn boek meer lezers krijgt.

Boekscout adviseert om te zoeken naar de manier van promotie die het beste bij je past. En ik probeer mezelf juist een beetje af te schermen voor alles wat om mijn aandacht vraagt. Er zijn steeds meer kanalen waarlangs de wereld tot je probeert door te dringen en ik wil voorkomen dat ik daarin kopje onder ga. Dus het past niet bij me om luidkeels om aandacht te vragen.

Ik verken de mogelijkheden stap voor stap. Ik ben een diesel, geen sprinter. Maar ik weet eigenlijk al dat schrijven voor mij de beste manier is om van me te laten horen. Dus schrijf ik maar weer een blog, in de hoop dat die wat aandacht krijgt.


Twitter Facebook LinkedIn Volgen



Schaamte

Afgeschreven

Verslaving

Klimaatfictie

Ontspullen